Daar zit ik dan, op de laatste dag van 2014, achter m’n bureau voor m’n laptop. Te bedenken hoe ik ga verwoorden wat ik denk en voel. Een onmogelijke opgave bijna. Ik ben niet zo van de ‘dit was mijn jaar’-speeches en ik geloof niet in ‘1 januari, nieuw begin en goede voornemens’, maar schrijven is mijn passie en ik voel een gekke behoefte om op papier –lees digitaal papier- te zetten wat 2014 voor jaar was voor mij.
2014 was voor mij zwart. Je weet wel, als je op een heldere avond laat thuiskomt na een lange dag en je staat met je fiets voor de poortdeur met je hand op de deurklink. En je ademt de vrieskou even diep in en kijkt omhoog, naar een zwarte oneindigheid waar grote en kleine lichtpuntjes het zwarte luchtruim magisch tekenen. En je kijkt. En je blijft kijken. En hoe langer je kijkt, hoe fascinerender het beeld wordt.
Dat was 2014 voor mij: mooi en oneindig zwart, met grote en kleine lichtpuntjes. Maar wel zwart. En naarmate de tijd verstreek werd het steeds fascinerender. Maar het bleef zwart. En pas nu, op de laatste dag van 2014, realiseer ik me dat er helemaal niks mis is met mooi zwart.
Dit jaar heb ik kennisgemaakt met een leugenaar. Eentje die zich genesteld heeft in m’n hoofd en gedachten en daar voor de rest van m’n leven zal zitten. Een leugenaar die me vertelt dat zwart de kleur van wanhoop is. De kleur van verdriet en onzekerheid. Ik heb dit jaar té intensief naar ‘m geluisterd, maar ik heb ‘m nooit geloofd.
Ik ben dankbaar en blij dat 2014 zwart was in plaats van helderblauw. Dankbaar voor alle mooie en fijne momenten. Maar ook voor de verdrietige maanden. Voor alle pijn en eenzaamheid. Voor alle keiharde lessen. Dankbaar dat ik me nu realiseer dat de stem in m’n hoofd een leugenaar is. Dat ik nu durf los te laten en niet meer bang ben om te vallen. Dankbaar dat ik nu weet op wie ik kan rekenen. Dankbaar dat ik veranderd ben in een prachtig persoon die ik een jaar geleden nooit had herkend. En dankbaar voor iedereen die een groot of klein lichtpuntje was in het mooie zwarte 2014.
Ik verwacht geen helderblauw 2015. Het wordt nou eenmaal niet in 1 keer licht. Ik verwacht een mooi zwart 2015 met heel veel grote en kleine lichtpuntjes. En als je vanavond 5 minuten voor 12 naar buiten loopt met een glas champagne in je handen, wachtend tot de klok 12 slaat, neem dan even een momentje voor jezelf. Kijk omhoog. Waardeer de mooie zwarte nacht. Tel de lichtpuntjes. In een helderblauw 2014 had je die immers nooit kunnen vinden.
Deze blog is het resultaat van mijn passie voor schrijven en mijn behoefte om avonturen, emoties, levenslessen en alledaagse gebeurtenissen op papier te zetten. Wil je iets meer over me weten? Volg mijn blog of .jpg)
0 comments:
Een reactie posten