Vandaag in de les Rapporteren zei de docent dat ruwe kladversies van schrijfwerken schrijven in de puurste en eerlijkste vorm is, omdat je dan opschrijft wat er op dat moment in je hoofd zit en je geen van deze gegevens verbetert (het is immers een kladversie). En hoewel hij dit met name bedoelde voor managementsamenvattingen vind ik dit een bruikbare tip voor persoonlijk gebruik. Vandaag ga ik proberen zijn advies op te volgen en een impulsieve blog schrijven zonder teveel te veranderen of te verbeteren omdat ik het niet goed genoeg vind. Eng! Maar ik ga het toch doen.
Afgelopen week was een slechte week. Eigenlijk niet gek; het ging al zolang goed dat ik min of meer zat te wachten op een mental collapse. En ik weet precies hoe het komt. De komende 6 maanden gaan deels mijn toekomst bepalen (misschien enigszins overdreven, maar ik neem mijn studie serieus). Ik voel de druk van de vele herkansingen die ik nog moet doen om m'n propedeuse te halen en door te mogen met deze studie, en die druk is enorm. Stress heeft invloed op de gemoedstoestand en aangezien die bij mij regelmatig instabiel is, werkt dit averechts. Meer dan ooit voel ik nu dat ik in een soort proces zit waarin ik heel langzaam en heel voorzichtig leer accepteren dat de angst die ik bij me draag voor een mentale terugval ongegrond is. Kortom, het gaat redelijk, maar school is op dit moment zo overweldigend, en neemt zoveel stress met zich mee dat ik al een week moe, neerslachtig en onzeker ben. Want wat als ik voor niks zoveel moeite, energie en tijd in school steek? Wat als het uiteindelijk alsnog uitloopt op een teleurstelling?
Vanochtend nam ik een kijkje op de blog van Hester, en na wat rondkijken kwam ik ineens een post tegen waarbij het tijdens het lezen voelde alsof dit stuk speciaal voor mij geschreven was:
"(...) Je krabbelt weer op, zwemt omhoog, slaat het stof van je kleren af, haalt een keer diep adem. En je realiseert je dat je nergens zelf baas over bent en dat het leven ook absoluut niet stuurbaar, maakbaar of controleerbaar is. Laat staan te begrijpen. (...) Niets weten klinkt misschien beangstigend, maar ik vind het zelf eerlijk gezegd juist een geruststellende gedachte. Ik hoef de wereld niet te begrijpen, ik hoef niet alles perfect te doen, ik hoef dingen niet zelf te regelen of te verklaren. Het soms even niet meer weten is oké, en ik mag ook gewoon fouten maken. Het betekent gewoon dat je je realiseert dat je 'ook maar een mens' bent."
Mooi! Toch? Ik ben iemand die in staat is om van -op het eerste gezicht- nietsbetekenende dingen iets van waarde te maken. Een man in de metro die z'n mouw opstroopt waardoor zichtbaar wordt dat hij op z'n onderarm 'stay strong' heeft laten tatoeëren. (Bedankt, meneer in de metro, je tattoo schiet z'n doel niet voorbij!) In de bus naar huis, Qmusic aan, en ineens is daar The Script met z'n 'when you've been fighting for it all your life, you've been struggling to make things right, that's how a superheroe learns to fly'. Ondertussen de ene na de andere korte winterse bui op je dak, maar toch na elke bui de zon weer vrolijk door de ramen voelen branden.
Ironisch? Geen idee. Nietsbetekenend? Misschien wel. Maar als je goed om je heen kijkt, vind je overal seintjes. Knipogen. Bemoedigende woorden. En dan kom je de slechte dagen weer door.
Deze blog is het resultaat van mijn passie voor schrijven en mijn behoefte om avonturen, emoties, levenslessen en alledaagse gebeurtenissen op papier te zetten. Wil je iets meer over me weten? Volg mijn blog of .jpg)
0 comments:
Een reactie posten