Istanbul

Ruim een week na terugkomst is het toch wel echt de hoogste tijd om wat verhalen en foto's te delen van mijn verblijf in Istanbul. Ik heb zoveel gezien en zoveel ervaringen opgedaan dat ik in 1 post onmogelijk mijn hele reis kan gaan beschrijven. De reis, de stad met zijn 13 miljoen inwoners, zijn eeuwenoude gebouwen en zijn oosterse sferen was een beleving opzich, maar het zijn vooral de bijzondere gebeurtenissen, en met name de bijzondere gesprekken in Istanbul met bepaalde mensen die me zijn bijgebleven. Blijkbaar is dat wat reizen in mensen losmaakt; je groeit naar mensen toe en je komt erachter dat je dingen gemeen hebt, zonder dat je daar enig benul van had.

Ondanks dat ik heel veel zin had om weer te vliegen, naar Istanbul te gaan en de hectiek van het reizen om me heen te zien en te voelen, was optimaal genieten moeilijk. Reizen heeft talloze voordelen, maar ook nadelen. Waar je ook naartoe gaat, je kopzorgen, je fysieke en mentale problemen, je onzekerheden en angsten gaan overal met je mee. Het is dan extra pittig om je 24/7 te moeten aanpassen aan een excursieprogramma, je reisgenoten, en de stad zelf, terwijl back home de dag doorkomen al een hele opgave opzich is. Maar ook dat is een les.

Veel mensen vragen aan me wat ik nou het leukste vond. En dan noem ik de kleine details. De toffe momenten en gesprekken tijdens de heenvlucht (onder het genot van whiskey en raki). Even stilstaan bij de fantastische uitzichten. Waterpijp roken op een verwarmd terras of in een typische Turkse bar, terwijl de wereld aan je voorbij trekt. 5 keer per dag de gebedsoproepen horen en je realiseren dat je in het centrum van de islamitische wereld zit. En dat is gaaf. Evenals de terugvlucht, waarover ik (nog) niet in detail wil gaan. Iets met bijzondere levenslessen. Have a little faith...

En dan is thuiskomen weer heel fijn. Extra fijn omdat er een klein hummeltje klaarstaat om me een knuffel en een kusje te geven. En er vandoor te gaan met mijn koffer (leuk, het rijdt!).

Een kleine sfeerimpressie: